អ្នកភូមិនៅស្រុកខ្សាច់កណ្ដាលមានជីវភាពធូរធារនឹងរបរតម្បាញ

អ្នកភូមិនៅស្រុកខ្សាច់កណ្ដាល ខេត្តកណ្ដាល ត្បាញហូលធ្វើពីសរសៃសូត្រ។

ដោយ ប្រាជ្ញ ចេវ RFA 2016-10-26

ក្រុមសមាគមមួយចំនួននៅក្នុងស្រុកខ្សាច់កណ្ដាល ខេត្តកណ្ដាល ជាពិសេសគឺស្ត្រីមេម៉ាយ មានជីវភាពធូរធារក្នុងការប្រកបរបរតម្បាញសូត្រចេញពីដង្កូវនាង។ សមាជិកសហគមន៍សម្ដែងការពេញចិត្តចំពោះការងារនេះ ព្រោះពួកគេយល់ថា ជាការងារថែរក្សាប្រពៃណីសល់ពីដូនតា និងក៏មិនពិបាកអង្គុយហាលថ្ងៃហាលភ្លៀងដែរ។

នៅលើរានហាលដំបូលប្រក់ស្បូវ គ្មានជញ្ជាំងបិទបាំង គេឮសំឡេងជជែកសាសងគ្នាអមដោយសំឡេងកីរបស់ស្ត្រីតម្បាញមួយក្រុម។ ប្រជាសហគមន៍ប្រមាណ ១០នាក់ រួមគ្នាធ្វើការយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ ដោយអ្នកខ្លះទទួលបន្ទុកចិញ្ចឹមកូនដង្កូវនាង បេះស្លឹកមន ដាំទឹកហូតសូត្រ និងអ្នកខ្លះត្បាញហូលផាមួង៖ «»។

ទម្រាំបានហូលផាមួងមួយក្បិនៗ ទាមទារឲ្យស្ត្រីទាំងនោះសហការគ្នា និងអំណត់ ព្រោះទម្រាំផលិតបានហួលផាមួងល្អស្អាតយកមកគ្របលើរាងកាយ គេត្រូវឆ្លងកាត់ច្រើនដំណាក់កាលសំខាន់ដូចជា ចិញ្ចឹមដង្កូវនាង ទាញសូត្រ និងតម្បាញសូត្រ។

នៅក្រោមផ្ទះឈើមួយមានខ្យល់អាកាសចេញចូលគ្រប់គ្រាន់ ដាក់កូនដង្កូវតូច ធំ ដេកននៀលពេញចង្អេរឲ្យស៊ីស្លឹកមន ហ៊ុមព័ទ្ធដោយទូស្បៃការពារសត្វល្អិតវាយប្រហារ។ សំបុកដង្កូវនាងជាកន្លែងសម្រាប់ខ្ជាក់សូត្រនោះ គេយកមែកឈើម្យ៉ាងស្រដៀងនឹងដើមសង្កែ ចងព្យួរជាដុំៗ។ ក្នុងដំណាក់កាលខ្ជាក់សូត្រនេះ ដង្កូវនាងប្រែពណ៌ពីខៀវប្រផេះ ទៅពណ៌លឿង ឬពណ៌ទឹកមាស។

Image may be NSFW.
Clik here to view.

ជាអ្នកថែដង្កូវនាង មានមាឌតូចល្អិត លោកស្រី កុល រស្មី ប្រាប់ថា ដង្កូវនាងងាយឆ្លង រងជំងឺណាស់ ដូច្នេះលោកស្រីត្រូវតាមដានរាល់ថ្ងៃ និងផ្ដល់ចំណីគ្រប់គ្រាន់ ជាពិសេសនោះ ទាមទារសម្អាតកន្លែងចិញ្ចឹមដង្កូវនាងនោះឲ្យមានអនាម័យ។ លោកស្រីប្រាប់ទៀតថា ដង្កូវនេះចាញ់ក្លិនក្រអូប ក្លិនសាប៊ូ ឬក៏ក្លិនស្អុយ ហើយប្រសិនបើនៅក្នុងការចិញ្ចឹមនោះមានក្លិនទាំងនេះខ្លាំង អាចធ្វើឲ្យដង្កូវនាងងាប់៖ «»។

អាហាររបស់ដង្កូវនាងគឺស្លឹកមនតែមួយមុខទេ។ ដង្កូវនាងវាត្រូវការរស់នៅកន្លែងស្អាត ដូច្នេះគេត្រូវយកកូននាងដាក់លើចង្អេរ និងត្រូវផ្លាស់ប្ដូរញឹកញាប់ យ៉ាងហោចណាស់មួយថ្ងៃម្ដង។ គេត្រូវថែរក្សាកូនដង្កូវនាងចាប់ពីញាស់រហូតដល់ខ្ជាក់សូត្រ ដែលមានរយៈពេល ២៧ថ្ងៃ។

ដើម្បីបានសូត្រយកមកត្បាញ គេត្រូវយកសំបុកសូត្រដែលបានពីដង្កូវនាងស្ងោក្នុងទឹកកំពុងពុះ រួចហើយយករុក្ខជាតិមានរោមស្អិតៗទៅផ្ដិតនឹងសរសៃសូត្រ ហើយទាញថ្នមៗ សូត្រដែលទាញចេញមកនេះ គេហៅថា សូត្រមាស ព្រោះមានពណ៌ទឹកមាស៖ «»។

ស្ត្រីម្នាក់ទៀតអង្គុយរវៃសរសៃសូត្រពីឆ្នាំស្ងោសំបុកសូត្រចូលទៅរហាត់ លោកស្រី សុខ សាវេត ប្រាប់ថា សូត្រដែលទាញមុនដំបូងហៅថា ក្បាលសូត្រ ហើយក្បាលសូត្រនេះគេយកធ្វើអ្វីមិនបានទេ ព្រោះសរសៃធំសូត្រ និងរឹងទៀតផង។ លោកស្រីថា សូត្រដែលល្អដែលមានសភាពទន់ល្មើយ តូច និងមានពណ៌ទឹកមាស៖ «»។

ស្ត្រីដដែលបន្តទៀតថា ក្រោយទទួលសរសៃសូត្រ គេត្រូវរវៃសរសៃសូត្រទាំងនោះចូលទៅក្នុងដុំត្រល់ដើម្បីយកទៅត្បាញចេញជាហូលផាមួង។

អ្នកតម្បាញសូត្រម្នាក់ទៀតដែលជាស្ត្រីមេម៉ាយ លោកស្រី អឿន សុភិន រៀបរាប់ថា ការងារនេះទាមទារការអត់ធ្មត់ខ្លាំងទម្រាំបានសូត្រមួយក្បិនៗ។ ទោះបីជាបែបនេះក្ដី លោកស្រីថា របរតម្បាញសូត្រជួយឲ្យលោកស្រីមានជីវភាពធូរធារជាងមុន៖ «»។

ក្រុមស្ត្រីទាំងនោះ ភាគច្រើនជាស្ត្រីមេម៉ាយ និងមានជីវភាពមិនសូវធូរធារ ប៉ុន្តែពួកគេអះអាងស្រដៀងគ្នាថា ក្រោយចងជាសហគមន៍តម្បាញសូត្ររួចមក ពួកគេមានជីវភាពប្រសើរជាងមុន។

ប្រការសំខាន់មួយដែលអាចធ្វើឲ្យក្រុមស្ត្រីមកធ្វើការជាក្រុមដូចនេះ ព្រោះទទួលបានការអនុគ្រោះពីម្ចាស់កសិដ្ឋានមួយកន្លែងនៅក្នុងស្រុកខ្សាច់កណ្ដាល ខេត្តកណ្ដាល។

ម្ចាស់កសិដ្ឋានចម្ការស្នេហ៍ដែលផ្ដួចផ្ដើមបង្កើតកន្លែងតម្បាញ លោក រិន ណារ៉ាន ឲ្យដឹងថា មូលហេតុដែលលោកបង្កើតកន្លែងនេះ ព្រោះចង់ថែរក្សាមុខរបរតម្បាញដែលសល់ពីដូនតាឲ្យបន្តមាននៅក្នុងសម័យនេះទៀត ហើយគោលបំណងមួយទៀត គឺចង់ឲ្យស្ត្រីក្រីក្រមួយចំនួនក្នុងតំបន់នេះមានការងារធ្វើផង។ លោកបន្ថែមថា ពូជដង្កូវនាងនេះ លោកបាននាំយកពីស្រុកភ្នំស្រុក ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ៖ «»។

រដ្ឋាភិបាលគ្រោងដាក់បញ្ចូលសូត្រខ្មែរដាក់ចូលជាផលិតផល GI ដែលបញ្ជាក់ពីផលិតផលមានប្រភពភូមិសាស្ត្រជាក់លាក់ និងមានលក្ខណៈសម្បត្តិល្អ។ របាយការណ៍របស់សមាគមសិប្បករកម្ពុជា បង្ហាញថា តម្រូវការសូត្រមាសនៅលើទីផ្សារប្រមាណពី ៣០០តោនក្នុងមួយឆ្នាំៗ។ លក្ខណៈពិសេសរបស់សូត្រខ្មែរ ឈ្មួញអ្នកវិនិយោគ ឬអតិថិជនគាំទ្រ និងផ្ដល់តម្លៃនោះ ព្រោះសូត្រខ្មែរត្បាញរវៃដោយដៃ ប្រើប្រាស់ល័ក្ដជ្រលក់ចេញពីធម្មជាតិ។ សូត្រខ្មែរគេអាចផលិតចេញជា ៣ប្រភេទគឺ សូត្រសាច់ សូត្រលាវ និងសូត្រក្បាល។

ទោះបែបនេះក្ដី ប្រធានសហព័ន្ធស្ត្រីអ្នកជំនួញកម្ពុជា ដែលធ្វើការងារទាក់ទងនឹងសូត្រខ្មែរ អ្នកស្រី ចេង នីវណ្ណា ថ្លែងឲ្យដឹងថា សូត្រខ្មែរទោះមានគុណភាពល្អជាងប្រទេសជិតខាង ប៉ុន្តែមិនអាចប្រកួតប្រជែងផលិតផលសូត្រប្រទេសក្បែរខាងខ្លួនបានទេ។ អ្នកស្រីបន្តថា សូត្រខ្មែរផលិតតាមបែបបូរាណ និងមិនទាន់មានគ្រឿងចក្រទំនើបនៅឡើយ ដែលផ្ទុយពីប្រទេសគេផ្សេង គេប្រើគ្រឿងចក្រដើម្បីផលិត៖ «»។

អ្នកស្រី ចេង នីវណ្ណា លើកឡើងទៀតថា ដើម្បីឲ្យសូត្រខ្មែរទទួលបានជោគជ័យត្រូវចំណាយទុនច្រើន និងត្រូវលើកទឹកចិត្តឲ្យកសិករដាំដើមមន និងចិញ្ចឹមដង្កូវនាង ព្រមទាំងផ្សព្វផ្សាយសូត្រខ្មែរឲ្យបានទូលំទូលាយ៕

Image may be NSFW.
Clik here to view.