អ្នកគ្រប់គ្រងមណ្ឌលព្រៃស្ពឺច្រានចោលករណីអំពើហិង្សានិងរំលោភសិទ្ធិមនុស្សក្នុងមណ្ឌល

សាច់ញាតិអ្នកនៅមជ្ឈមណ្ឌលសំចតសង្គមកិច្ចរាជធានីភ្នំពេញ ហៅមណ្ឌលព្រៃស្ពឺ នៅភូមិស្រែជម្រៅ សង្កាត់ចោមចៅ ខណ្ឌពោធិ៍សែនជ័យ យកម្ហូបអាហារមកអោយអ្នកជាប់ឃុំ។ រូបថតថ្ងៃទី២៥ ខែសីហា ឆ្នាំ២០១៦ RFA/Uon Chhin

ដោយ ខែ សុណង RFA 2016-09-13

អាជ្ញាធរបានប្រមូលអ្នកគ្មានទីពឹង ទាំងមនុស្សចាស់ និងកុមារដែលគ្មានទីជម្រក រស់នៅតាមចិញ្ចើមផ្លូវ អ្នកប្រើប្រាស់គ្រឿងញៀន ស្ត្រីរកស៊ីផ្លូវភេទ និងជនវិកលចរិត ជាដើម ឲ្យទៅស្នាក់នៅក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលសំចតសង្គមកិច្ចរាជធានីភ្នំពេញ ដែលគេស្គាល់ថាមណ្ឌលព្រៃស្ពឺ នៅភូមិស្រែជម្រៅ សង្កាត់ចោមចៅ ខណ្ឌពោធិ៍សែនជ័យ។ មជ្ឈមណ្ឌលនេះកំពុងរងការរិះគន់ពីសំណាក់សង្គមស៊ីវិល អង្គការសហប្រជាជាតិ រួមទាំងនាយករដ្ឋមន្ត្រី ឲ្យបិទប្រសិនបើពុំមានការកែលំអ។ អ្នកគ្រប់គ្រងមជ្ឈមណ្ឌលនេះបានច្រានចោលការលើកឡើងនូវព័ត៌មាន ដែលបានរាយការណ៍កាលពីពេលថ្មីៗនេះថាមានអំពើទារុណកម្ម អំពើហិង្សា និងការរំលោភសិទ្ធិមនុស្សនៅក្នុងមណ្ឌលនេះ។

មន្ត្រីគ្រប់គ្រងមជ្ឈមណ្ឌលព្រៃស្ពឺ អះអាងថា បើសិនបិទមជ្ឈមណ្ឌលនេះចោល រាជធានីភ្នំពេញនឹងក្លាយទៅជាទីក្រុងសំរាមមនុស្សដែលពិបាកក្នុងការកែលំអ។

ប្រធានមជ្ឈមណ្ឌលសំចតសង្គមកិច្ចរាជធានីភ្នំពេញ លោក បាន វុត្ថា ថ្លែងប្រាប់អាស៊ីសេរី តាមទូរស័ព្ទថា មជ្ឈមណ្ឌលនេះកំពុងមានការកែប្រែស្ថានភាពជាច្រើន ជាការឆ្លើយតបទៅនឹងព័ត៌មានទិតៀន និងការរិះគន់នាពេលកន្លងទៅ។ លោកថា ចាប់តាំងពីមានប្រតិកម្ម និងការព្រមានពីលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន ឲ្យកែលំអមណ្ឌលនេះ រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងសង្គមកិច្ច និងអភិបាលរាជធានីភ្នំពេញ បានបង្កើតក្រុមការងារចម្រុះមួយ ដាក់ផែនការកែលំអស្ថានភាពមួយចំនួនដែលពុំអាចបិទមជ្ឈមណ្ឌលនេះបានទេ៖ «មួយរយៈដោយសារការទិតៀនវាយប្រហារទៅគេបិទមណ្ឌលចោល ដល់បិទមណ្ឌលទៅដូចសំរាមអ៊ីចឹង នៅភ្នំពេញដូចសំរាមអ៊ីចឹង សំរាមមនុស្ស មនុស្សអនាធិបតេយ្យ មនុស្សអនាថាហ្នឹង ហើយមុខមាត់រដ្ឋាភិបាលសាលារាជធានីម៉េចទៅ? ហើយសួរថាយកទៅដាក់ឯណាមនុស្សអស់ហ្នឹង? ហើយអង្គការសិទ្ធិមនុស្សទទួលយកឬអត់ បើទទួលយក គេប្រមូលឲ្យទាំងអស់ តែបានតែនិយាយអ៊ីចឹងទេ»។

ជាមួយគ្នានេះ លោក បាន វុត្ថា បានច្រានចោលចំពោះការលើកឡើងថាមានប្រើហិង្សាទៅលើអ្នកជាប់ឃុំ។ លោកបានចោទថា អ្នកដែលលើកឡើងពីបញ្ហាដែលកើតមាននៅក្នុងមណ្ឌល គឺជាមនុស្សវិកលចរិត បាត់បង់ស្មារតី និងនិយាយបំផ្លើស ហើយអ្នកនោះក៏ជាអ្នកប៉ុនប៉ងចេញពីមណ្ឌលនេះ។ ទន្ទឹមនឹងគ្នានេះ លោកក៏បដិសេធជុំវិញករណីយកប្រាក់ ជាថ្នូរនឹងការដោះលែងមនុស្សឲ្យចេញពីមណ្ឌលដែរ។ លោក បាន វុត្ថា បញ្ជាក់ថា មជ្ឈមណ្ឌលនេះបានការកែលំអស្ថានភាពមួយចំនួន ដូចជា ជួសជុលអគារ របង ផ្លូវចូលមណ្ឌល បង្កើតឲ្យមានបង្គន់អនាម័យ បន្ទប់ទឹក រៀបចំបុគ្គលិក និងប្រព័ន្ធការងារគ្រប់គ្រងមនុស្ស ការស្នាក់នៅ និងការហូបចុក។ ក្រៅពីនេះ ក៏មានការផ្ដល់សេវាពេទ្យប្រចាំការ និងដឹកជញ្ជូនទៅមន្ទីរពេទ្យទាន់ពេលវេលា។ ប៉ុន្តែលោកទទួលស្គាល់ថា ការគ្រប់គ្រងពុំទាន់មានស្តង់ដារ បើប្រៀបធៀបទៅស្រុកគេនៅឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណា ការគ្រប់គ្រងនេះមានភាពល្អប្រសើរជាងមុន៖ «រឿងរងអំពើហិង្សាគ្មានទេ តែបើបុគ្គលហ្នឹងវានេះ អាចជាវិន័យនៅក្នុងហ្នឹងវាយគ្នាហ្នឹង រកយកមូលហេតុគ្រាន់តែជាវិន័យទេ តែមិនដល់ធ្វើទារុណកម្មទេ វិន័យឲ្យទៅធ្វើពលកម្មនោះចំណេញជាង ដូចថា ស៊ីមិនគ្រប់គ្រាន់អាពួករត់ចេញហ្នឹង ហើយបើមនុស្សល្អវាអត់រត់ទេ វានៅជាមួយគេជាមួយឯង ហើយតែវារត់ចេញ។ អ្នកដែលនៅហ្នឹងតាំងពីអើយមក អាជរាពិកានៅដល់ចាស់ឲ្យគាត់ទៅណា នៅចិញ្ចឹមគាត់នៅហ្នឹង ប៉ុន្តែអ្នកនិយាយបង្ខូចពីមណ្ឌល គឺសុទ្ធតែមនុស្សនិយាយទៅបាតផ្សារ បាតសង្គមម៉ង ខ្វះអីណាអរគុណមណ្ឌលសុំនៅហ្នឹង អត់មានអីទេ»។

១២-មករា-២០១២៖ អ្នកភូមិបុរីកីឡាដែលជាប់ឃុំនៅក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលសង្គមកិច្ចរាជធានីភ្នំពេញ នាខណ្ឌដង្កោ។

ថ្វីត្បិតតែមានការលើកឡើងយ៉ាងនេះ ស្ត្រីម្នាក់ដែលត្រូវបានសន្តិសុខខណ្ឌដូនពេញ ចាប់ទៅឃុំនៅមណ្ឌលព្រៃស្ពឺក្នុងអំឡុងខែសីហា ឆ្នាំ២០១៦ ហើយទើបរួចខ្លួនត្រឡប់មកផ្ទះវិញ បានបដិសេធ។ ក្នុងវ័យជាង ៣០ឆ្នាំ ស្ត្រីដែលសុំមិនបញ្ចេញអត្តសញ្ញាណរស់នៅក្នុងបន្ទប់ជួលមួយកន្លែង នារាជធានីភ្នំពេញ ថ្លែងថា លោកស្រីក៏ដូចជាមនុស្សម្នាដទៃដែលកំពុងស្ថិតនៅក្នុងការឃុំខ្លួននោះដែរ គឺមិនអាចទ្រាំទ្រ និងពិបាករស់នៅក្នុងមណ្ឌលនេះដែលគ្រប់គ្រងមនុស្សដោយការគាបសង្កត់ ផ្ដល់ការហូបចុកមិនគ្រប់គ្រាន់ គ្មានថ្នាំសង្កូវនៅពេលឈឺថ្កាត់ រួមទាំងប្រើអំពើហិង្សាទៅលើពួកគាត់ជាញឹកញាប់។ បញ្ហានេះ បានធ្វើឲ្យអ្នកជាប់ឃុំមួយចំនួនបានលួចរត់ដោយប្រថុយប្រថាន៖ «ផ្លោះរបងផ្លោះអី បើសិនរត់ផុតអត់អីទេ តែបើរត់មិនផុត គេចាប់បានវាយ។ មនុស្សស្រីហ្នឹងជិះម៉ូតូអាធំទៅមក ដល់វាយគ្នាដាក់សន្លប់ចងនៅបង្គោលទង់ជាតិដែលកន្លងគេដាក់ ពួកយើងចាក់សោហ្នឹងណា ចង់នៅហ្នឹងឆក់ គេមានដំបងឆក់ ឆក់ត្រឺតៗ បើសិនបានគេវាយសន្លប់ ងើបពីសន្លប់ហើយគេឆក់យើង»។

ស្ត្រីដដែលបន្តទៀតថា គ្រាន់តែជាប់ឃុំនៅទីនោះប្រមាណជិត ២សប្ដាហ៍ គាត់ឃើញក្នុងថ្ងៃតែមួយមានមនុស្សស្លាប់ ៣នាក់ក៏មាន៖ «ខ្ញុំឃើញបន្ទប់លេខ៦ នោះស្លាប់ តែមិនដឹងថាគេវាយ ឬមិនវាយទេ នុះមនុស្សស្រី ពោះធំ ៦ខែស្លាប់ទាំងម្ដាយទាំងកូន ព្រលឹមឡើងគេដឹកចេញរយៈពេលប្រហែលជាម៉ោង១ មនុស្សប្រុសនោះប្រហែលជាអាយុ ៣៧-៣៨អី ប្រើគ្នាធ្វើការ គ្នាស្រេកទឹកគ្នាខ្យល់គ្នាហូបបាយអត់គ្រប់គ្រាន់ គ្នាស្រេកទឹកសុំទឹកហូប ហើយគ្នាប្រកាច់ដកចង្កាមាន់ គេហៅជួយផងៗ អ្នកចាក់សោអូសគ្នាចេញពីបន្ទប់ ដៃសងខាងអូសគ្នាមក គេអ្នកយាមហ្នឹង អូសមកទម្លាក់គ្នាទុកចោលទាល់តែគ្នាងាប់មុខបន្ទប់ហ្នឹង ស្លៀកតែកន្សែងពណ៌សមួយទេ»។

ក្រៅអំពីការវាយដំ និងផ្ដល់ការហូបចុកមិនគ្រប់គ្រាន់ ស្ត្រីដែលធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ជាប់ឃុំក្នុងមណ្ឌលនេះដដែល បញ្ជាក់ថា គាត់ជាប់ឃុំនៅទីនោះដោយពុំដឹងថាគាត់មានទោសកំហុសអ្វីនោះទេ។ ទង្វើនេះប្រៀបបាននឹងការចាប់ជំរិតគាត់ ពីព្រោះគ្រួសារគាត់បានបង់លុយជាថ្នូរទៅនឹងការសុំចេញក្រៅឃុំ។ លោកស្រីបានអំពាវនាវឲ្យរដ្ឋាភិបាលបិទមជ្ឈមណ្ឌលនេះ ហើយដោះលែងមនុស្សដែលកំពុងជាប់ឃុំនេះចេញ៖ «ខ្ញុំអង្គុយទល់មុខមេហ្នឹង ខ្ញុំលើកដៃសំពះគេទាំង ៣នាក់បងប្អូន ទាំងប្ដីហ្នឹង។ ខ្ញុំនិយាយថា លោកគ្រូអើយ បំបិទកន្លែងហ្នឹងទៅ ខ្ញុំអត់ចេះរស់នៅទេ ខ្ញុំឲ្យ ១០០ដុល្លារ បើ ១០០ដុល្លារនេះគឺខ្ញុំសួរគេថ្នាក់លើសិន តើគេស៊ីញេឲ្យ ឬគេមិនស៊ីញេឲ្យ។ បើប្ដីខ្ញុំលើកដៃសំពះទៀត ខ្ញុំជូន ៥០ដុល្លារទៀត ខ្ញុំមានសមត្ថភាពអស់តែប៉ុណ្ណឹងទេ ៦០ម៉ឺន សុទ្ធតែក្រដាស ២ម៉ឺនៗ បានគេហ៊ានស៊ីញេឲ្យខ្ញុំចេញ។ ខ្ញុំចងការគេពីព្រៃវែង ម៉ែខ្ញុំចងការគេមកបានគេឲ្យខ្ញុំបានហើយទៅៗ។ អ្នកដែលគេចេញមុនខ្ញុំ គេថាអស់ ៥០០ដុល្លារ ៦០០ដុល្លារ»។

ស្ត្រីមួយរូបទៀតមានវ័យជាង ៤០ឆ្នាំ ដែលអះអាងថា គាត់ក៏ធ្លាប់ជាប់ឃុំក្នុងមណ្ឌលនេះកាលពីអំឡុង ៧-៨ឆ្នាំមុន។ គាត់យល់ថាមានការរំលោភបំពានបែបនេះមែន ហើយស្ថានភាពកាន់តែអាក្រក់បើធៀបកាលពីមុន៖ «ពីមុនពេលដែលខ្ញុំចូលទៅ ឃើញគេវាយគេទាត់គេធាក់ ត្រង់នរណាមានលុយឲ្យវា បានវាមិនសូវវាយ បើយើងអត់មានលុយហ្នឹង វាទ្រាំទ្រឲ្យវានេះអ៊ីចឹងទៅ ដើម្បីថាចង់ចេញមក វារំលោភ បើយើងមិនឲ្យវាវាយវាទាត់វាធាក់យើង រំលោភហ្នឹងដូចថា ជួនទៅក្នុងប៉ូលិសហ្នឹងវាចាប់យើងយកទៅ ជួនទៅក្នុងកន្លែងព្រៃស្ពឺហ្នឹងទៅ ក្នុងហ្នឹងគេមានបងធំបងតូចអ៊ីចឹង»។

ជនអនាថានៅក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលបណ្តុះបណ្តាលវិជ្ជាជីវៈ ពោធិ៍សែនជ័យ រាជធានីភ្នំពេញ ឬហៅថា មណ្ឌលព្រៃស្ពឺ ផ្ដល់បទសម្ភាសន៍ពេលជួបជាមួយប្រធានគណៈកម្មការទី៨នៃរដ្ឋសភា អ្នកស្រី កែ សុវណ្ណរតន៍ កាលពីថ្ងៃទី៧ ខែកក្កដា ឆ្នាំ២០១៥។ RFA/Sek Bandith

ជុំវិញភាពស្មុគស្មាញនៃការគ្រប់គ្រងក្នុងមជ្ឈមណ្ឌលនេះ អង្គការមិនមែនរដ្ឋាភិបាលជាតិ អន្តរជាតិ រួមទាំងអង្គការសហប្រជាជាតិ ដូចជា អង្គការលីកាដូ (LICADHO) និងអង្គការឃ្លាំមើលសិទ្ធិមនុស្សអន្តរជាតិ យូមែន រ៉ៃត៍ វ៉ច្ឆ (Human Rights Watch) និងគណបក្សប្រឆាំងផង ក៏បានធ្វើរបាយការណ៍ និងចេញសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ជាហូរហែ ទទូចឲ្យរដ្ឋាភិបាលពិនិត្យមើល និងស្នើឲ្យបិទមជ្ឈមណ្ឌលនេះ ដោយពួកគេរកឃើញថា មានភាពមិនប្រក្រតីជាច្រើនក្នុងការគ្រប់គ្រងទាក់ទងនឹងការរំលោភសិទ្ធិមនុស្សធ្ងន់ធ្ងរ មានការឃុំឃាំងមនុស្សខុសច្បាប់ដោយធ្វើទារុណកម្ម ការប្រព្រឹត្តបទល្មើសផ្សេងៗ ដូចជាការរំលោភសេពសន្ថវៈ ការទុកមនុស្សមានជំងឺឲ្យស្លាប់ដោយមិនបញ្ជូនទៅមន្ទីរពេទ្យ ជាដើម។

មន្ត្រីស៊ើបអង្កេតជាន់ខ្ពស់នៃអង្គការលីកាដូ (LICADHO) លោក អំ សំអាត បានសង្កេតឃើញថា មានការកែលំអមួយចំនួនដូចជា ចំណារពីអ្នកជាប់ឃុំដែលបានសរសេររៀបរាប់ពីទុក្ខលំបាកនៅនឹងជញ្ជាំង ត្រូវបានគេលុបចោល រួចលាបថ្នាំថ្មី បង្អួចដែលធ្លាប់មានឈើខ្ទាស់ខ្ទប់ពីលើ ក៏ត្រូវដោះចេញវិញ ឯស្រះទឹកក៏បានធ្វើរបងហ៊ុមព័ទ្ធ ប៉ុន្តែអ្វីដែលសង្គមស៊ីវិលសង្កត់ធ្ងន់នោះ គឺបញ្ហាសុខភាព បញ្ហាម្ហូបអាហារ។ លោកថា បើកែលំអ ត្រូវកែលំអទាំងការគ្រប់គ្រង ទាំងរបបហូបចុក សេវាសុខភាពឲ្យស្របនឹងគោលការណ៍គោរពសិទ្ធិមនុស្ស សិទ្ធិសេរីភាពរបស់ពលរដ្ឋ បើកាលណាពួកគាត់មិនស្ម័គ្ររស់នៅទេ ហើយមានការបង្ខាំងពួកគាត់ទុក នោះស្មើនឹងការឃុំខ្លួនខុសច្បាប់។ លោកថា កន្លងមកសូម្បីតែមន្ត្រីអង្គការចូលសួរសុខទុក្ខ ក៏ត្រូវជូនដំណឹងជាមុនដែរ៖ «ប៉ុន្តែយើងអត់ចង់ថាទាល់តែមានលិខិត ទើបបានចូល ព្រោះយើងបារម្ភនៅពេល NGO ណាចូលទៅមានលិខិតដាក់ ហើយកំណត់ថ្ងៃទៅ គេរៀបចំឲ្យស្អាតបាតទៅ វាអត់ឃើញទិដ្ឋភាពជាក់ស្ដែងទេ»។

ដោយសារការទទូចឲ្យបិទមជ្ឈមណ្ឌលមួយនេះ កាលពីថ្ងៃទី៣១ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០១៦ ក្នុងពិធីអបអរសាទរខួបលើកទី៦៧ នៃទិវាកុមារអន្តរជាតិ ១ មិថុនា ខួបលើកទី១៥ ទិវាពិភពលោកប្រឆាំងពលកម្មកុមារ ១២ មិថុនា លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន បានព្រមានបិទមណ្ឌលព្រៃស្ពឺ បើសិនជាគ្មានការកែលំអស្ថានភាព ដោយលោកលើកឡើងថា បានធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ដល់កិច្ចប្រឹងប្រែងសេវាធានាសិទ្ធិមនុស្សរបស់រដ្ឋាភិបាល៖ «បើសិនជាខ្វះសមត្ថភាពគ្រប់គ្រងតាំងពីមណ្ឌលប៉ុណ្ណឹង តើយើងមានលទ្ធភាពធ្វើអីបន្ថែមទៀត? អ៊ីចឹងសុំឲ្យប្រជុំ ព្រោះរឿងនេះប្រហែល ៤-៥ឆ្នាំហើយ រឿងមិនចេះឈប់អាមណ្ឌលមួយហ្នឹង។ ល្មមឈប់ហើយ! បើថាបិទ បិទចោលតែម្ដងទៅ មិនចាំបាច់ធ្វើអីទៀតទេ ព្រោះវាហាក់ដូចជាយូរពេកហើយ ត្រាំត្រែងពេកហើយ ខ្វះការពន្យល់ និងខ្វះការរៀបចំ»។

ភ្លាមៗការប្រកាសរបស់នាយករដ្ឋមន្ត្រីនោះ រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងសង្គមកិច្ច លោក វង សូត និងលោក ប៉ា សុជាតិវង្ស អភិបាលរាជធានីភ្នំពេញ រួមទាំងមន្ត្រីក្រសួងសុខាភិបាល ជាច្រើនរូប បានចុះទៅពិនិត្យស្ថានភាពនៅមជ្ឈមណ្ឌលព្រៃស្ពឺ ដោយបានសម្រេចថាមិនមានការបិទមជ្ឈមណ្ឌលនេះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ក្រសួងនឹងបន្តអភិវឌ្ឍបន្ថែមទៀត ហើយធ្វើការកែប្រែហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធខាងក្នុងមួយចំនួន ដើម្បីធ្វើឲ្យប្រសើរឡើង។

ប្រធានមជ្ឈមណ្ឌលសំចតសង្គមកិច្ចរាជធានីភ្នំពេញ លោក បាន វុត្ថា ឲ្យដឹងថា បច្ចុប្បន្នមានអ្នករស់នៅក្នុងមណ្ឌលនេះជាង ៣០០នាក់ ក្នុងនោះមានកុមារជិត ៣០នាក់ ក្នុងចំណោមនោះជនវិកលចរិតមានជិត ១០នាក់ និងអ្នកបាត់បង់ស្មារតីជាង ៦០%។

១២-មករា-២០១២៖ មន្ត្រីការិយាល័យអង្គការសហប្រជាជាតិទទួលបន្ទុកសិទ្ធិមនុស្សប្រចាំនៅកម្ពុជា យកអំណោយទៅចែកដល់អ្នកបុរីកីឡា ដែលត្រូវអាជ្ញាធរចាប់បញ្ជូនទៅនៅមជ្ឈមណ្ឌលសង្គមកិច្ចរាជធានីភ្នំពេញ ឬហៅថា មជ្ឈមណ្ឌលសង្គមកិច្ចព្រៃស្ពឺ។ RFA/Sek Bandith

ជុំវិញរឿងនេះដែរ មន្ត្រីតំណាងឧត្ដមស្នងការអង្គការសហប្រជាជាតិ ទទួលបន្ទុកសិទ្ធិមនុស្សប្រចាំកម្ពុជា ហៅកាត់ថា យូ.អិន អូ.អេច្ឆ.ស៊ី.អេច្ឆ.អ (UN OHCHR-Cambodia) អ្នកស្រី វ៉ាន់ហ៊ី លី (Wan-Hea Lee) ថ្លែងថា ស្ថាប័ននានារបស់អង្គការសហប្រជាជាតិនៅកម្ពុជា បានពិនិត្យមើលមជ្ឈមណ្ឌលនេះជាប្រចាំ ហើយបានជួបមនុស្សមួយចំនួននៅទីនោះ ក៏ឮពីការរអ៊ូរទាំរបស់ពួកគេពីការធ្វើបាប និងការចាប់បញ្ជូនមនុស្សទៅកាន់ទីនោះ។ អ្នកស្រីព្រួយបារម្ភពីបញ្ហាទាំងអស់នេះ ហើយអង្គការសហប្រជាជាតិ នឹងបន្តពិនិត្យមើល និងតាមដានយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ ដោយពិភាក្សារឿងនេះជាប្រចាំជាមួយអាជ្ញាធរ ដើម្បីរកមធ្យោបាយដោះស្រាយ៖ «កាលពីខែធ្នូ ឆ្នាំមុន យើងបានបើកសន្និសីទជាតិជាមួយភាគីពាក់ព័ន្ធ ដើម្បីស្វែងរកដំណោះស្រាយសម្រាប់អ្នកគ្មានទីជម្រក អ្នករស់នៅតាមផ្លូវថ្នល់ និងពីតម្រូវការរបស់មនុស្សដែលគេបញ្ជូនទៅមណ្ឌលព្រៃស្ពឺ។ អនុសាសន៍របស់យើងសំខាន់បំផុតនោះ គឺត្រូវធានានូវការគោរពសិទ្ធិមនុស្សពេញលេញចំពោះអ្នកដែលរស់នៅទីនោះ ត្រូវធានាថា កន្លែងរស់នៅរបស់ពួកគេល្អ ហើយចំពោះអ្នកដែលមានលទ្ធភាពធ្វើការងារដោយខ្លួនឯងបាន និងត្រូវតែដោះលែងវិញ មិនត្រូវចាប់បង្ខំគេឲ្យបន្តរស់នៅទីនោះឡើយ។ ចំពោះកុមារ ត្រូវផ្ដល់ឲ្យពួកគេទទួលការអប់រំ ឯស្ត្រីមានផ្ទៃពោះ ឬអ្នកផ្ទុកមេរោគអេដស៍ ត្រូវផ្ដល់សេវាថែទាំសុខភាពឲ្យដិតដល់។ ជារួម ត្រូវផ្ដល់ឲ្យពួកគេនូវតម្រូវការទាំងឡាយដែលពួកគេគ្មាននៅពេលរស់នៅតាមដងផ្លូវ មិនមែនចាប់ពួកគេគ្រាន់តែជាការសម្អាតផ្លូវនោះទេ»។

មជ្ឈមណ្ឌលសំចតសង្គមកិច្ចរាជធានីភ្នំពេញ ដែលគេស្គាល់ថាមណ្ឌលព្រៃស្ពឺ ស្ថិតនៅភូមិស្រែជម្រៅ សង្កាត់ចោមចៅ ខណ្ឌពោធិ៍សែនជ័យ មានទីតាំងនៅក្នុងដីមួយកន្លែងដែលមានទំហំប្រហែល ៣ហិកតារ មានរបងឡោមជុំជិត មានស្រះទឹកនៅខាងក្រៅមជ្ឈមណ្ឌលនេះ និងព័ទ្ធជុំវិញដោយវាលស្រូវវាលស្រែ ហើយនៅពេលមានមនុស្សចេញចូល អ្នកយាមត្រូវចាក់សោទ្វារជាប់ជានិច្ច។

នៅម៉ោងប្រមាណជាង ១១ថ្ងៃត្រង់ អ្នករស់នៅក្នុងមណ្ឌលនេះបានដើរចេញក្រៅបន្ទប់ជាហ្វូង ទំនងជាសំដៅទៅទទួលទានអាហារ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ពួកគេបានវិលមកតាមបន្ទប់រៀងៗខ្លួនវិញ។

សំឡេងស្រែកច្រៀងជាក្រុមបានបន្លឺឡើង ខាងផ្នែកស្ត្រីគេច្រៀងមួយក្រុម ប្រុសៗគេច្រៀងមួយក្រុម សុទ្ធតែបទស្នេហា។ ស្របគ្នានោះ សំឡេងកុមារតូច ទារក និងសំឡេងជេរប្រទេចគ្នាដោយពាក្យអសុរោះ ក៏លាន់ឮដែរ។

មិនឆ្ងាយប៉ុន្មានពីមជ្ឈមណ្ឌលនេះ មានរោងចក្រដេរសម្លៀកបំពាក់មួយ។ អ្នកលក់ដូរម្នាក់នៅក្បែរនោះ បានឲ្យដឹងថា ញឹកញាប់ណាស់ដែលគាត់តែងបានឃើញអ្នកជាប់ឃុំផ្លោះរបងរត់ទាំងថ្ងៃ ប្រុសក៏មាន ស្រីក៏មាន ទំនងពិបាករស់នៅក្នុងមណ្ឌលនេះ។ អ្នកយាមមណ្ឌលបានដេញយ៉ាងប្រកៀកប្រកិត ប៉ុន្តែពួកគេបានរួចខ្លួនដោយសុំរថយន្តគេដែលកំពុងធ្វើដំណើរនៅលើដងផ្លូវជិះ៕